you & i

ข้อมูลเบื้องต้น

You & i

- ทานให้อร่อยนะฮะ วันนี้ผมทำของโปรดของฮยองมาให้ด้วยนะJ -

       คนตัวสูงอ่านข้อความจากกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กๆที่ติดมาพร้อมกับข้าวกล่องจนจบก่อนจะยิ้มด้วยความแปลกใจ

       ทุกเช้าที่เขามาถึงโรงเรียนจะเห็นกล่องอาหารเช้าสีสวย(- -)พร้อมกับโน้ตที่แปะไว้ให้อ่านด้วย ตอนแรกก็ไม่ได้สงสัยอะไรเท่าไหร่ ดีใจซะอีกที่ไม่ต้องรอร้านที่โรงเรียนเปิด แต่นานๆไปก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ เขามาโรงเรียนเช้าขนาดนี้ข้าวกล่องก็ยังมาวางไว้ที่โต๊ะก่อนที่เขาจะมาถึงอีก เขาไม่เคยรู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร แล้วทำแบบนี้ทำไม

...จากวันนึง

  เปลี่ยนเป็นอาทิตย์

  เปลี่ยนเป็นเดือน

  เปลี่ยนเป็นปี...

       และไอ้ที่ คิม ดงฮยอน สงสัยมากที่สุดก็คือ...หมอนั้นไม่เบื่อบ้างเลยหรือไง ไหนจะต้องคอยเอาข้าวกล่องมาให้ในตอนเข้า แล้วไหนจะต้องมาคอยเก็บกล่องไปในตอนเย็นอีก...ว่างมากหรือไงเนี้ย-___-

       ดงฮยอนเปิดฝากล่องออกแล้วหยิบตะเกียบมาคีบคีมบัมไส้ไข่กุ้ง(-.,-)เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนๆนั้นเลย แต่ในทางกลับกันหมอนั่นรู้เรื่องเขาหมดไม่ว่าจะเกิดวันไหน ชอบกินอะไร มาเรียนกี่โมง หรือแม้แต่กลับบ้านกี่โมง! (อย่างกะสอร์ลเกอร์)<<<มันคือตัวอะไรหว่า ร่างสูงที่กำลังเคี้ยวคีมบัมรู้ว่าการใส่ใจเป็นเรื่องที่ดี แต่เขาก็อยากจะรู้บ้างอะไรบ้างL

       หลังจากที่จัดการกับอาหารเรียบร้อย(แม้แต่น้ำจิ้มยังไม่เหลือเลยอ่ะ)เขาก็จัดการเขียนโน๊ตไว้กับกระดาษแผ่นก่อนที่จะแปะไว้ที่กล่องข้าวแทนอันเดิม

       .

       .

       .

       เวลาผ่านไปนานมากจนถึงช่วงเย็นกว่าๆ ช่วงเวลาแบบนี้ไม่ค่อยมีใครอยู่ในโรงเรียนกันแล้วส่วนมากก็คงจะเป็นพวกเด็กกิจกรรม ประธานนักเรียนแล้วก็นักกีฬาแบบนี้มากกว่า

       เจ้าของเรือนผมสีดำเดินเข้าไปในห้องเรียนห้องหนึ่งที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี เขารู้หมดว่าอะไรวางอยู่ตรงไหนมุมไหนทั้งๆที่มันไม่ใช่ห้องเรียนของเขา

       ร่างบางเดินไปที่โต๊ะที่เขารู้จักเป็นอย่างดีแล้วเอื้มมือเข้าไปใต้โต๊ะเพื่อหยิบของบางอย่าออกมาซึ่งก็คือ กล่องข้าว ของตัวเองออกมาเหมือนเช่นทุกวัน หากแต่กระดาษที่แปะไว้มันสะดุดตาจนดูยังไงก็ไม่ใช่ของเขาอ่ะ- -

       ให้ฉันเจอหน้านายหน่อยได้มั้ย พรุ่งนี้วันหยุด หน้าโรงเรียน 10 โมงนะ~! >>> Kim donghyun.

       เข้าอ่านมันอย่างรู้สึกแปลกใจไม่น้อย ทำข้าวกล่องมาให้ทุกวันเพิ่งจะมีวันนี้แหละที่เขาได้ข้อความจากคนๆนั้นเป็นครั้งแรก ผมดำยิ้มให้ตัวเองน้อยๆก่อนที่จะก้าวออกจากห้องเพื่อกลับบ้าน

       ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มบ่งบอกว่าอีกไม่นานก็คงจะมืดแล้ว เกร็ดหิมะบางๆตกลงมาตามฤดูกาล ผู้คนมากมายต่างพากันหาเสื้ออุ่นๆมาใส่กันความหนาวที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว ไม่มีใครรู้หรอกว่าวันนี้หิมะจะตก...

       ...หิมะแรก...

       เขาว่ากันว่าถ้าอธิษฐานในวันหิมะแรก ที่ใต้ต้นสนแล้วคำคำอธิษฐานจะเป็นจริง...ถึงจะไม่เชื่อ แต่ก็อยากจะลองดูซักครั้ง

       สองขาก้าวเดินไปที่ใต้ต้นสนที่อยู่ใกล้ๆประตูหน้าโรงเรียน มือเล็กเอื้อมมือไปแตะต้นสนเบาๆ

       ผมอยากจะรู้จังเลย ว่าฮยองคิดยังไงกับผมร่างบางพูดแค่นั้นก่อนที่จะรีบเดินกลับบ้านของตัวเองเพราะความหนาวของอากาศโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องเขาอยู่...

       -วันต่อมา-

       หิมะตกลงมาอย่างไม่ขาดสายดงฮยอนยังนั่งรอคนๆนั้นอยู่ นี่ก็ผ่านมาชั่งโมงนึงแล้วนะทำไมเขายังไม่มาอีก กวังมิน(ที่นั่งกินโกโก้ร้อน)เห็นว่าดงฮยอนยังนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าโรงเรียนตั้งแต่เก้าโมงครึ่งแล้วยังไม่ไปไหนแถมหิมะก็ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย

       ผมเห็นรุ่นพี่นั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเลยเอาร่มมาให้เขาพูดพร้อมกับยื่นร่มให้

       ร่ม(?)ดงฮยอนมองหน้าเขาอย่างงงๆ

       ร่มมันไม่ได้กันแค่ฝนอย่างเดียวนะฮะ-/-กวังมินคว้ามือดงฮยอนมายัดร่มใส่มือเขาแล้วเดินออกมาทันที

       เดี๋ยว!กวังมินหันไปหาเจ้าของเสียงทันที

       ...

       แล้วนายเดินตากหิมะแบบนี้ไม่กวังไม่สบายเหรอ แถมหมวกก็ไม่ใส่- -เขาเดินมาถามแบบแนบนิ่ง

       ไม่หรอกผมอึดอยู่แล้ว^ ^เขายิ้มให้ดงฮยอนก่อนที่จะเดินฝ่าหิมะไปอย่างช้าๆ

       วันนี้ดงฮยอนมาโรงเรียนตามปกติเขารีบเดินเข้ามาในห้องกะจะมาดูว่าวันนี้คนๆนั้นทำอะไรมาให้กินอีกแต่...ใต้โต๊ะกลับว่างเปล่า!

       ผ่านไป 1 วัน~~~ 

       ดงฮยอนมาเช้ากว่าปกติและแอบซ่อนอยู่ใต้โต๊ะครูหน้าห้องแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาที่โต๊ะของเขาเลย

       วันที่ 2 ~~~

       ดงฮยอนยังไม่ท้อถอย แต่ก็ไม่มีใครซักคนที่เดินมาที่โต๊ะของเขา

...หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา...

       วันที่ 3 ~~~

       เขายังทำแบบที่ผ่านมา

       แกร๊ก!

       เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับมีใครบางคนเดินเข้ามาเขาคือ กวังมินดงฮยอนมองเขาแล้วยิ้มออกมาเหมือนกับรู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่าคือ กวังมิน

       ว่าแล้วต้องเป็นนายดงฮยอนลุกขึ้นพูด กวังมินหันมามองทางเขาด้วยความตกใจจนเก็บสีหน้าไม่ถูกแต่ก็ไม่ลืมซ่อนกล่องข้าวไว้ด้านหลังทันที

       อะไรเหรอฮะ./////.~เขาพยายามเก็บสีหน้าให้เนียนที่สุดดงฮยอนมองหน้ากวังมินแล้วหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆกวังมินแล้วกอดอกอย่างเก๊กๆ

       กล่องข้าวนั้นของนายใช่มั้ย

       ./////.เปล่านะฮะ

       อันที่จริงฉันสงสัยนายตั้งแต่วันที่ฉันนัดคนๆนั้นแล้วล่ะ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นนายจริงๆดงฮยอนมองตากวังมิน

       แล้วฮยองรู้ได้ยังไง เมื่อไหร่ล่ะฮะ>////<

       คือตอนนั้นมันบังเอิญอ่ะนะ พอดีฉันลืมของเลยกลับมาเอาแต่ขากลับฉันเห็นนายเอามือทาบต้นสนแล้วพูดว่า ฉันอยากรู้จังเลย ว่าฮยองคิดยังไงกับผม แล้ววันต่อมาตอนที่ฉันนั่งรอคนๆนั้น อยู่ๆนายก็เดินเอาร่มมาให้ฉันทั้งๆที่เราเคยเจอหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้ง

       ก็หิมะมันตกหนิ./////.

       อีกอย่างฉันรู้นะว่านายตากหิมะแล้วแอบดูฉันตอนที่นายทำเป็นกลับไปแล้ว แถมดูจนกว่าฉันจะกลับอีก-*-รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงนายแค่ไหน ฉันกลัวนายจะไม่สบาย แต่นายก็ไม่สบายไปแล้วด้วย>////<!!!!

       O_๐ฮยองกวังมินตกใจกับคำพูดของดงฮยอนที่พูดออกมา...อะไรกันนี่เขาเป็นห่วงเราด้วยเหรอ-/-... ฮยองมะ หมายความว่าไงฮะเขาถามต่อไปเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบ

       ก็ฉัน...ฉัน...ฉันก็ชอบนายเหมือนกันนั่นแหละ!!

       ...

       ตอนที่ฉันเห็นข้าวกล่องแล้วก็กระดาษโน้ตนั่นครั้งแรกก็รู้สึกหนักใจมากจนต้องไปปรึกษากับฮยอนซองว่าถ้านายรู้เรื่องฉันคงจะเข้าใกล้ตัวนายได้ยากขึ้น-//-แต่พอรู้ว่าเป็นนายฉันดีใจมากเลยรู้มั้ยดงฮยอนไม่พูดเปล่าเขาเดินเข้าไปสวมกอดร่างบางทันที กวังมินไม่พูดอะไรได้แต่ยืน(เขิน)ให้ดงฮยอนกอด

       หิมะเริ่มตกลงมาอีกครั้งการตกลงมาของหิมะครั้งนี้สำหรับกวังมินแล้วมันคือการตกลงมาพร้อมกับความรักของเขากับดงฮยอนและอีกอย่างเขาคงไม่ต้องแอบเอาข้าวกล่องมาให้ดงฮยอนแล้วสินะ...

 


สนุกไม่สนุกเม้นให้ด้วยนะคะ
เพราะมันจะมีผลต่อไรเตอร์ได้^ ^

เรื่องนี้ไรเตอร์ไม่ได้แต่คนเดียวนะเออ
ยังมีเพื่อนอีกคนนึงของไรเตอร์ช่วยแต่ง
นั้นก็คือ 'BesTy_BOY2ST